Balkon

Zaman geçmiyor her gün olduğu gibi. Sabah uyandığımda olan o boktan sessizlik evin boşluğu ve içimin gürültüsü beni bir şeyler yapmam için engelliyor. Gitmem gereken bir yol var ve o yoldan gidemiyorum sanki bir yerde sıkışıp kalmışım. Son zamanlarda kaostan besleniyorum ulan yesin insanlar birbirlerini hiç umrumda değil o kadar boş durumlardan o kadar büyük hataları yapmalarını izlemek bana bir keyif vermeye başladı her gün kendimi biraz daha kaybediyorum. İçimde çok stresli düşünceler gelecek kaygıları var ama ben yoluma bakamıyorum. Sorumluluklarımı yapmak istiyorum ama pek gücümün olduğunu sanmıyorum. Her gün yapmak istediklerimi yapmamak adına tövbeler ediyorum zaman zaman tutamıyorum ama kendimi. Son zamanlarda havalar da bozdu yağmurlar başladı sanırım balkonda uyuma alışkanlığımdan kurtulmam gerekiyor çünkü hasta olursam ileriye değil geriye gitmeye başlarım bundan korkuyorum. Balkonda uyumak demişken şu an balkondayım ve yağmur yağıyor şanslıyım beni etkilemiyor diyebilirim sadece biraz soğuk fakat vücuduma giren alkol ısınmama yetiyor. Gökyüzünü izliyorum yalnızca sokak lambaları biraz ışık veriyor fakat gözümü almıyor kısaca düşünüyorum olup biteni. En kötüsü ise sabah 5.33 oluyor ve ışıklar kesiliyor ve sorun şu ki hava daha aydınlanmamış oluyor sanki içimdeki karanlık dışarıya vuruyor ve iyice içime kapanıyorum. Daha sonra gözlerimi kapatıyorum ve açıyorum sabah olmuş aptal araba kornaları insan sesleri geliyor kulağıma. Her sabah bu hayatta bir koşuşturmada olacağımı anlıyorum. Nasıl kaçta uyuduğumu hiç hatırlamıyorum ama güne her zaman uyanarak başlıyorum.